VOOK

Eerste brief aan de VOOK.

Laat zijn naam genoemd worden,
‘Wat zouden jullie wensen als je één wens mocht doen?’
Dat is een vraag die mijn jongste zoon mij wel eens stelt.
Een vraag waar ik niet lang over na hoeft te denken.
Konden wij Tim maar terug in ons gezin laten komen,
verder valt er voor mij weinig meer te wensen.
Konden we de tijd maar terug draaien.
Terug naar die vreselijke dag in 2003.
De dag dat voor ons de wereld instortte.
We waren zo’n gewoon doorsnee gezinnetje.
Twee zonen maakten ons huwelijk compleet en we waren er
heel tevreden en gelukkig mee.
Maar die dag heeft ons leven zo veranderd en
niets is voor ons meer hetzelfde gebleven.
Tim werd aangereden door een vrachtauto die achteruit reed.
Hij was op de verkeerde tijd, op de verkeerde plaats.
Een onbegrijpelijk ongeval waarover wij nog steeds onze vragen hebben.
Er was geen opzet, maar de afloop was voor Tim wel fataal.
Hij reed op z’n scooter, waar hij zo trots op was.
Tim had hem helemaal zelf opgeknapt.
Van een oud beestje tot een juweeltje.
Hij was ook heel precies en zuinig op zijn scooter.
En dat die scooter hem nu het leven moest kosten. Tim zou nu bijna 20 jaar zijn.
En dan zie je de jongelui van Tim z’n leeftijd door gaan.
Ze halen hun rijbewijs ( waar hij ook zo naar uit keek ), krijgen
een vriendinnetje, ronden hun studie af of zoeken een baan.
Het doet pijn om die vooruitgang te zien.
We hebben nog een hele lieve zoon, waar we allebei veel kracht uit halen.
Hij geeft nog reden om door te gaan, om in het leven te blijven staan.
Ook hij moet verder zonder broer, zonder voorbeeld en zonder maatje
om je verhalen en belevenissen mee te delen.
Je blijft ook maar zoeken naar dingen om met Tim bezig te blijven.
Het is een manier om hem vast te blijven houden.
Want als ik dat niet meer doe, heb ik het gevoel dat hij uit mijn handen zal glijden.
En ik wil hem nog steeds het liefst dicht bij mij hebben en in mijn armen sluiten.
Het eerste jaar is er zoveel te regelen, dan gaat het automatisch.
( Wat is automatisch, bij het regelen van zoveel verdrietige zaken.)
Ik schreef altijd al veel dingen op en zeker in deze laatste jaren
heb ik alles wat er gebeurde voor mezelf vastgelegd.
Vele woorden zijn op papier gezet.
We hebben een monument in de tuin laten plaatsen.
Ook daar hebben we veel tijd aan besteed.
Het symboliseert Tim en de weg die hij nu is gegaan.
Verleden jaar heb ik samen met een vriend van Tim een website gemaakt.
Een mooie herinnering aan onze zoon.
Maar alles waar je mee bezig bent doet pijn en doet je beseffen
dat hij eigenlijk gewoon nog bij ons hoort te zijn.
En dat wij niet aan herinneringen horen te werken voor een 17- jarige jongen!!
Het is nu bijna 3 jaar geleden en we missen Tim nog steeds heel erg.
Het grote gemis wordt ook absoluut niet minder en doordat de omgeving
gewoon verder kan leven lijkt het of het voor anderen niet zo voelt.
Maar soms hoor je ineens weer een verhaal van iemand die er ook
nog steeds mee bezig is. En dan is het goed om Tim zijn naam te horen noemen.
Want dat is heel belangrijk, laat zijn naam in het rond gaan.
Dat is ook een reden voor de website van Tim.
Het is een herinnering voor ons en iedereen van Tim.
Maar ook zijn naam Tim Vijverberg mag niet vergeten worden.
Tim moet onder de mensen blijven ‘leven’.

 

 

Tweede brief aan de VOOK

Toeval bestaat voor ons niet meer.
Na het overlijden van onze Tim* zijn er vele dingen gebeurd die wij niet konden verklaren.
Sommige zullen spreken van ‘toeval’,of zullen misschien zeggen ‘och,
anders hadden deze dingen ook vast wel gebeurd’.
Maar wij zijn er van overtuigd dat toeval niet bestaat,
en dat het mysterie van het leven én de dood nog vele verrassingen voor ons in petto heeft en kan hebben.
Voor het overlijden van onze Tim* waren wij niet zo erg met al die spirituele dingen bezig.
Maar vaak moet er eerst iets gebeuren in je leven voor je ogen worden geopend
voor vele onverklaarbare gebeurtenissen.
En dan hoef je je niet eens in dingen te verdiepen of er boeken over te lezen.
Want de gebeurtenissen overkomen je vanzelf.
Tim* werd na het ongeluk met spoed naar het ziekenhuis gebracht
en met grote urgentie naar de operatiekamer.
Artsen werden bij een andere patiënt weggeroepen,
die op dat zelfde moment geopereerd zou worden, zij moest wachten.
Tim* heeft gevochten voor zijn leven en de dokters hebben alles voor hem gedaan wat in hun macht lag.
Maar Tim* heeft het niet gehaald.
Deze patiënt bleek mijn collega te zijn.
Toen zij hoorde dat het een jongen van 17 jaar was,
getroffen door een scooter ongeval en wonende in Naaldwijk,
had zij een naar voorgevoel dat het onze Tim* zou zijn.
Toen haar echtgenoot ’s avonds met het bezoekuur bij haar kwam
kon hij haar vraag alleen maar beamen!!
Tim* heeft op zijn eigen kamer gelegen,
tussen zijn vertrouwde spulletjes.
Voor ons was dit heel belangrijk.
Wij konden naar hem toe als wij wilden, dag en nacht.
Iedereen kon van Tim* afscheid nemen in zijn eigen omgeving.
Na 4 dagen werd Tim* naar de kerk gebracht.
Op het moment dat de auto met Tim* de straat uit reed begonnen bij de buren
twee zeer grote honden vreselijk te huilen.
Nou moet je je voorstellen dat wij die honden nog nooit hadden horen huilen!!
Dit gebeurde op zondag 27 juli 2003.
’s Avonds was er een afscheidsbijeenkomst voor Tim*,
bij ons wordt dat een avondwake genoemd,
en er branden dan kaarsen naast de kist.
Deze kaarsen werden aangestoken met de doopkaars van Tim*.
Zondag 27 juli 1986, is Tim* gedoopt.
Toen kreeg hij, bij die gelegenheid zijn doopkaars.
Na precies 17 jaar werd zijn kaars weer gebruikt om nu kaarsen aan te steken tijdens zijn afscheid.
De 7 is trouwens ook steeds bij Tim* aanwezig.

Hij werd 17 juni 1986 geboren.
Op 27 – 7 – 1986 werd Tim* gedoopt.
Tim* deed zijn communie op 17 april 1994.
Op 7 november 1998 werd hij in de kerk gevormd.
Tim* kreeg het ongeluk op 23 – 7 - 2003.
De avondwake was op 27 – 7 - 2003.
De uitvaart was op 28 – 7 - 2003.
Tim* is 17 jaar geworden.

Ook hebben we vele malen via het licht,
dat flikkerde ‘seintjes’van Tim* gekregen.
Niet alleen bij ons in huis maar ook als we bij anderen waren die dan vreemd op keken,
want normaal gebeurde dat bij hen nooit!!
Zo zullen vele lotgenoten op een bepaalde manier iets bemerken wat voorheen nooit gebeurde.
En het doet je goed om daar je dierbare kind in te mogen ontdekken.
Om er een bepaald teken van hem of haar in te zien.
Op een snikhete dag kort na het ongeval,
smeek ik om een hevige regenbui, hij valt……
en ook zeer plaatselijk want één gemeente verder is het gewoon droog!!
Tim* zijn muziek installatie gaat aan op zeer vreemde tijden!!
Vele boeken heb ik gelezen na het overlijden van Tim* en heel vaak kwam ik dan,
bewust en onbewust de naam Tim tegen!!
Ooit heb ik, toen mijn kinderen nog klein waren,
hun stemmetjes opgenomen op een cassettebandje.
Door de jaren heen ben ik het bandje kwijt geraakt.
Vlak voor mijn verjaardag vond ik het weer terug.
Als ik het bandje dan afdraai hoor ik daar Tim* zingen, ‘Lang zal ze leven.’
Hij zong dit voor mijn verjaardag toen hij 4 jaar oud was.
Zo was Tim* op die dag op een speciale manier toch aanwezig!!
Maar wat ik nog steeds het mooiste bewijs vind van de kracht die Tim* heeft,
om op een bepaalde manier te kunnen communiceren met ons, is dit verhaal.
Kennissen van ons hebben ook hun zoon aan een scooter ongeval verloren.
Zij wilden graag via een medium in contact komen met,
of iets te horen krijgen van hun overleden zoon.
Ik wist van deze ontmoeting die zij aan gingen.
De dag ervoor heb ik een speciaal wens kaarsje bij Tim* z’n foto aangestoken
en aan hem gevraagd of hij de kracht zou hebben om óók iets via dit medium aan ons te laten weten.
Ik heb hem gezegd dat ik er al het vertrouwen in had dat hij de kracht in zich had,
om dat te kunnen doen.
Ik heb het hem gevraagd,
maar eigenlijk was het een wens van mij
die gepaard ging met het wens kaarsje dat constant bij hem brandde.
Deze wens heb ik echt voor me zelf gehouden.
Bewust wilde ik het niet uitspreken omdat ik bang was,
als ik dát zou doen dan zou de wens niet uitkomen.
Wel zei ik tegen Tim* z’n vader dat ik een wens had gedaan
en waar ik alle vertrouwen in had dat het uit zou komen.
Hij werd nieuwsgierig, maar ik zei,
‘morgen zal je zien, dan komt het uit en zal ik je mijn wens vertellen.’
Zo veel vertrouwen had ik erin dat het zou lukken.
De andere dag heb ik gewoon gewerkt en op de tijd dat ik wist dat de ontmoeting was
heb ik ontzettend veel aan de ouders gedacht.
Wat zouden zij te horen krijgen??
Toen ik thuis kwam stond op de kamer van Tim* de muziek installatie aan!!
Ik zei, ‘Tim*, je bent geweest, ik weet het.’
Die middag belde de kennis van ons op en vertelde haar bijzondere ervaringen van die dag.
Dat het medium zoveel had verteld en veel wist van haar zoon.
En dan zegt zij, ‘er is nog iets moois gebeurd
want het medium kon ook Tim* benoemen.
Tim* was samen met haar zoon en het ging goed met hem,
hij was gelukkig.’ Zij was er natuurlijk helemaal vol van en ik???
Ik kreeg het bewijs van onze band,
een bewijs van zijn kracht, een bewijs dat het leven niet zomaar ophoudt,
het bewijs dat ook onze Tim* ergens is.
Waar, dat zullen wij nooit weten, tot ook wij het ooit mogen ervaren.
Maar als we op deze manier soms een ‘seintje’ krijgen van hem,
dan weet ik zeker dat er een dag zal komen dat wij elkaar ooit weer zullen zien.
Maar toeval, daar geloof ik niet meer in.
Het is goed om op deze manier met Tim* bezig te zijn.
Deze brief schrijven en alle herinneringen weer de revue laten passeren.
Het is ook mooi als we kracht kunnen halen uit bepaalde gebeurtenissen
die na het heengaan van Tim* zijn gebeurd.
Maar niets kan het gemis verzachten.
Wij hadden Tim* veel liever bij ons gehad en als gewoon gezin verder door het leven gegaan.
Nu moeten we uit zoveel kleine dingen kracht halen om met z’n drietjes verder te gaan.
Dat vraagt heel veel energie.
Ik hoop dat Tim*, op zijn manier, nog vaak bij ons aanwezig zal zijn.
Veel kracht en sterkte voor allen.

 

 

Home

Voor vragen en opmerking mail naar info@timvijverberg.nl